SOKAĞIMIZ

Sokağımız

Çocukluğumu hatırlatır. Memleket sokakları.

Onlarda şenlenirdi. Düğünlerle bayramlar.

Kör ebeler, dokuztaşlar, saklan baçlar.

Geç vakitlere kadar oynardık.

Kalemiz olurdu. Evimizin önünde direk.

Dile gelse de anlatsa birebir.

Üzerinde var hala el izlerimiz.

Seslerimiz yankılanır. Ta derinlerden.

Annelerimiz çağırır. Pencerelerden.

Şimdi sırası mı? Yeni başladık oyuna.

Yemesek olur yemeği. Doymadık. Oynamaya.

Arkası gelmez oyunların. Köşe tutarız.

Yağ satar, bal satarız. Mendil kaparız.

Sek sekle ip atlamaya doyum olmaz.

Unutur muyum hiç top oynamayı?

Her yaşta düşerler yâdıma.

Hele bir dokuztaşımız vardı.

Kiremitler kule olurdu. Ellerimiz de.

Aç kapıyı bezirgân başı diyerek bir ağızdan.

Hibe ederdik arkada kalanı.

Elim sende ne demekse.

Kovalar dururduk birbirimizi.

Yakalanmayalım diye çatlatırdık nefesleri.

Anılarda yaşıyor. Güzel günlerdi. Onlar

Her fırsatta hatırlatır. Sokakta ki kaldırımlar.

Ne kadar kızsa da yaşlı amcalar.

Sokağımızın neşesiydi çocuklar.

Görmeyince sorarlar. Nerde yavrular.

Zaman akıp gitti. Dönemedik bir daha.

Artık bomboş geliyor. Oralar bana.

NURSEL YEŞİLYURT